De meest waardevolle minuten

Het begon allemaal met twee kleine zaadjes; het ene zaadjes net iets meer in ontwikkeling dan het ander maar allebei nog klein, kwetsbaar en volledig in de groei. De juiste voeding deed het dat de zaadjes begonnen te groeien. Heel voorzichtig kwam er een klein dun sprietje uit de zaadjes te voorschijn. Het groeide en groeide, niet samen maar allebei op hun eigen tempo en in eigen kring. Heel voorzichtig vormden ze zich tot een plantje, net boven de grond maar nog kwetsbaarder dan ooit te voren. De stromende regen zorgden ervoor dat de plantjes zich konden vormen, het maakte de plantjes nog sterker. De plantjes hadden zich geworteld, begonnen zich te vormen en bloeiden uit tot een prachtige bloem. De warme stralen van de zon, de regen, de juiste voeding, de bloemetjes hadden het allemaal nodig. Twee verschillende bloemen maar allebei prachtig op hun eigen unieke manier.

Het ene bloemetje stond wat alleen terwijl het andere bloemetje omringd was door dezelfde soort bloemen. Terwijl ze los getrokken werden uit de grond en eerst angstvallig hun bladeren en wortels beschermden, kregen ze een schitterend nieuw plekje. Geen te natte worteltjes meer voor het ene bloemetje, niet meer van een afstand staren naar het bloemenveld zo dichtbij maar toch dichtbij maar prachtig opnieuw gepland onder de zon. De twee bloemetjes stonden naast elkaar, zo dichtbij dat ze hun bladeren om elkaar heen sloegen om elkaar vast te houden. Ze beschermden elkaar tegen de kou, de regen en de wind. Als de zon scheen, genoten ze daar samen van. Ze waren gelukkig en voor hun gevoel hadden ze de hemel bereikt. Alle weersveranderingen hadden ze overleefd en ze besloten om een nieuw zaadje te planten. Een eigen bloemenveld te maken, was hun droom.

Helaas, er kwam noodweer. Het moment was niet daar om hier en in het nu een zaadje te oogsten. De kopjes begonnen te hangen en zelfs de hemel huilde mee. Toch mochten ze zo nu en dan een glimp opvangen van de zon. Ze verstrengelden zich nogmaals in elkaars bladeren, rechten hun stengels en hun prachtige bloeiende knopjes keerden ze richting de zon.

Ze waren niet eenzaam of uit het veld geslagen. Ze voelden de liefde meer dan ooit te voren. Ze hielden elkaar vast aan het mooiste blad, keken elkaar aan en voelden dat ze hier voor altijd geworteld wilden zijn. Welke stortbui er ook nog komen zou, ze wisten dat ze sterk genoeg waren, samen dichtbij elkaar. Ze besloten het te vieren, de liefde of eigenlijk hun liefde. Niet alleen maar met iedereen uit het bos die ze lief hadden.

Voor de zon op kwam, hadden de bloemetjes het licht al gezien. Ze geurden en kleurden als nooit te voren. Hun stengeltjes trilden iets wat van de spanning maar ze straalden als de zon. Ze keken elkaar aan, gaven elkaar het rechte blad, keken elkaar diep in de knoppen, diep van binnen maakten ze een sprongetje en zeiden volmondig JA. De meest waardevolle minuten hadden ze beleefd.

Het bloemetje hoord nu bij een ander bloemenfamilie met een ander naam die beter bij haar past en die ze met veel liefde en trots de rest van haar leven zal dragen. Het was een prachtige dag, die in het teken stond van deze bijzondere bloemetjes. Het was klein, bijzonder, puur, intens en vol van liefde. De bloemetjes hebben gestraald, genoten, gelachen en gehuild. Samen hebben ze de liefde gevierd, hun liefde. Wat begon als twee kleine zaadjes, zijn uitgegroeid tot twee grote bloemen, geurend en kleurend als man en vrouw!